Ishim në mes të gushtit dhe Myers fillonte një jetë tjetër, siç kjo kishte ndodhur shumë herë tashmë. I vetmi dallim është që kësaj here ai ishte esëll. Sapo i kishte kaluar njëzet e tetë ditë në një shtëpi kurimi. Por gjatë kësaj kohe, e shoqja ishte ngjitur pas një pijaneci tjetër, një shok i tyre që kishte pasur një trashëgim të vogël dhe që fliste të bëhej ortak në një bar-restorant, nga krahu i kufirit të Idaho. Kur Myers ishte përpjekur të fliste me të shoqen në telefon, ajo ia kishte mbyllur pa një pa dy. Jo vetëm që ajo nuk donte t’i fliste, por dhe ia ndalonte hyrjen në shtëpi. Kishte marrë një avokat dhe kishte fituar një vendim gjykate. Kështu, ai mblodhi ca plaçka, u ngjit në një autobus dhe shkoi të jetojë në bregdet, në shtëpinë e njëfarë Sol që kishte vënë një shpallje të vogël në gazetë për të lëshuar një dhomë me qira. Sol erdhi t’i hapë derën, i veshur me xhinse dhe t-shirt të kuq. Ora ishte dhjetë e mbrëmjes. Myers kishte ardhur me taksi. Nën dritën e llampës së verandës, Myers pa që krahu i djathtë i Sol ishte më i shkurtër se tjetri dhe dora e djathtë ishte e tharë, dhe Myers nuk qe i pakënaqur nga kjo. Mjaft kishte telashet e veta.
Ju jeni ai që ka telefonuar ? tha Sol. Keni ardhur të shihni dhomën, hyni pra brenda.
Myers mbërtheu valixhen dhe hyri.
Gruaja ime, Bonnie, tha Sol.
Bonnie shikonte televizor por ia hoqi sytë ekranit për të parë kush erdhi. Ajo shtypi një buton të telekomandës të cilën e mbante në dorë dhe televizori heshti. Shtypi dhe një tjetër dhe tani iku figura. U shkul nga divani, u ngrit në këmbë. Ishte një grua e trashë. E trashë kahmos dhe frymëmarrjen e kishte të shkurtër.
Më falni që ju shqetësoj kaq vonë, tha Myers. Gëzohem që u njohëm.
Ju nuk më shqetësoni, tha Bonnie. Ju ka thënë burri im për qiranë ?
Myers bëri po me kokë. Valixhen, ende në dorë.
Këtu është dhoma e ndenjes, tha Sol, por them që e keni kuptuar tashmë. Ai tundi kokën, ngriti dorën e tij të vlefshme, fërkoi mjekrën. Më mirë t’jua themi qysh në fillim, nuk jemi mësuar me këto. Është hera e parë që japim një dhomë me qira. Por ja që kështu, ajo ishte aty, nuk shërbente për asgjë, atëherë kemi menduar, e përse të mos e japim me qira ? Do të na shtojë pak mish në lakra.
Keni bërë shumë mirë, tha Myers.
Nga jeni ? tha Bonnie. Kështu në të parë, nuk dukeni nga këto anë.
Gruaja ime dëshiron të bëhet shkrimtare, tha Sol. Ku, kush, çfarë, përse, sa ? tha ai.
Sapo kam mbërritur në qytet, tha Myers duke kaluar valixhen në krahun tjetër. Kam zbritur tek stacioni i autobusave para një ore, kam gjetur shpalljen tuaj në gazetë dhe kam telefonuar.
Ç’punë bëni ? e pyeti Bonnie.
Kam bërë pak nga të gjitha, tha Myers. Ai uli valixhen përtokë, hapi dhe mbylli dorën, dhe e kapi përsëri.
Bonnie nuk u mundua të dijë më shumë. As Sol. E megjithatë, kjo e brente, Myers e shihte mirë këtë.
Një foto e Elvis Presley mbi televizor. Vështrimi i Myers u ndal mbi të. Firma e Elvisit shtrihej përmes gjoksit të xhaketës së tij të bardhë me mëngë të qëndisura. Myers bëri një hap përpara.
Mbreti, tha Bonnie.
Myers tundi kokën, por nuk tha gjë. Mënjanë fotos së Elvisit, kishte një foto të Sol dhe Bonnie ditën e martesës së tyre. Në foto, Sol ishte në kostum-kollare. Ai mbështillte me krahun e tij të djathtë çka mund të mbështillte nga beli i Bonnie, duke e shtrënguar fort. Dora e majtë e Sol dhe dora e majtë e Bonnie ishin lidhur përsipër togëzës së rripit të Sol. Bonnie nuk do të kishte mundur të bënte qoftë dhe një lëvizje pa pëlqimin e Sol, dhe kjo nuk dukej t’i bënte përshtypje. Në foto, ajo mbante në kokë një kapele dhe buzëqeshte deri tek veshët.
E dua, tha Sol, njëlloj sikur Myers të kishte hedhur një fije dyshimi në lidhje me këtë.
Do të ma tregoni dhomën ? tha Myers.
Edhe mua më bëhej se po harronim diçka, tha Sol.
Ata kaluan nga dhoma e ndenjes në kuzhinë. Sol ishte përpara, ndjekur nga Myers, valixhen në dorë, dhe Bonnie mbyllte vargun. Ata përshkuan kuzhinën dhe u kthyen në të majtë para se të arrinin tek dera e pasme. Në fund të një koridori të ngushtë që përgjatë të cilit rreshtoheshin rafte, një lavatriçe, një tharëse rrobash, Sol shtyu një derë dhe ndezi dritën.
Kjo është banjoja juaj veçmas, tha Bonnie duke iu bashkuar atyre, e mbushur në frymë. Dera e kuzhinës do të jetë hyrja juaj e pavarur. Sol shtyu derën tjetër të banjos dhe ndezi një dritë tjetër. Ja dhoma, tha ai.
Shtrati është i rregulluar dhe kam vënë çarçafë të pastër, tha Bonnie. Por nëse do ta merrni dhomën, jeni ju pastaj që do të kujdeseni për shtratin.
Siç thotë dhe gruaja ime, këtu nuk është hotel, tha Sol. Por nëse doni të rrini, jeni i mirëpritur.
Dhoma kishte një shtrat dopio të mbështetur përkundër murit, një tavolinë nate, një llampë shtrati, një komodinë, një tavolinë buke dhe një karrike alumini. Dritarja ishte nga ana e kopshtit të pasmë. Myers uli valixhen mbi shtrat, iu afrua dritares dhe ngriti grilën për të vështruar jashtë. Hëna ishte lart. Ca re vraponin nëpër qiell. Diku larg, ai shqoi një luginë me drurë të dendur, me male në sfond. Iu duk sikur kapi një zhurmë rrjedhe uji. Mos vallë po i bënte ndonjë lojë imagjinata e tij ? Dëgjoj ujë, tha ai.
Është Quilcene, tha Sol. Një lumë i vogël, por në tërë vendin nuk do të gjeni kaq të rrëmbyeshëm.
Atëherë, ç’mendim keni ? tha Bonnie. Ajo iu afrua shtratit dhe hapi mbulesat. Thjesht ky veprim desh ia shkuli lotët Myers-it.
Do ta marr, tha ai.
Jam shumë i kënaqur, tha Sol. Edhe gruaja ime gjithashtu, mund të na besoni. Nesër do ta heq lajmërimin nga gazeta.
Kjo është dhe çka shpresoja, tha Myers.
Po ju lëmë të vendoseni rehat, tha Bonnie. Ju kam vënë dy jastëkë. Ka dhe një batanije shtesë në raft.
I paaftë për të shqiptuar një fjalë, Myers tundi kokën.
Eh mirë, tani natën e mirë, tha Sol.
Natën e mirë, tha Bonnie.
Natën e mirë, tha Myers. Dhe falemnderit.
Sol dhe Bonnie kaluan nga banjoja e tij për t’u futur në kuzhinë. Para se dera të mbyllej pas tyre, Myers pati kohë të dëgjojë Bonnie që thoshte : Duket simpatik.
Nuk flet shumë, tha Sol.
Po shkoj të përgatis ca kokoshka.
Do të ha dhe unë me ty, tha Sol.
Televizori nuk vonoi të ndizet në dhomën e ndenjes, por zëri ishte mjaft i mbytur, dhe Myers tha me vete që kjo nuk do ta shqetësonte. Ai hapi dritaren hapekrah dhe dëgjoi zhurmën e lumit që vërshonte drejt oqeanit duke zbritur përmes drurëve.
Zbrazi valixhen dhe i rregulloi plaçkat në komodinë. Shkoi në tualet, lau dhëmbët. Ndërroi vendin e tavolinës, e vuri përballë dritares. Kundroi për një çast shtratin që Bonnie ia kishte ulur mbulesat, pastaj tërhoqi karriken e aluminit, u ul mbi të dhe nxori një stilograf nga xhepi. Pasi u mendua një çast, hapi fletoren dhe shkroi lart në një faqe të re Zbrazëtia është fillimi i gjithçkaje. Ai vështroi ngultazi fjalinë e saposhkruar, pastaj ia dha të qeshurit dhe mërmëriti, Ti ia mbështjell kot ! Tundi kokën, mbylli fletoren, u zhvesh dhe fiku dritën. Qëndroi një copë herë përballë dritares, duke dëgjuar lumin, pastaj ktheu thembrat dhe u fut në shtrat.
*
Bonnie pjek kokoshkat, i kripos, i lyen me gjalpë, i hedh në një tas dhe ia sjell Solit të ulur përpara ekranit. Ajo e lë të marrë i pari. Ai mbush një grusht të dorës së majtë, pastaj përdor dorën tjetër të tharë për të marrë një pecete letre të zgjatur nga ajo. Pastaj edhe Bonnie merr në tas.
Si të duket qiraxhiu ynë i ri ? e pyeti ajo.
Sol tundi kokën dhe vazhdoi të shikojë televizor duke mbllaçitur kokoshkat. Pastaj, njëlloj sikur të kishte reflektuar mbi pyetjen e saposhtruar nga Bonnie, ai thotë, Më pëlqen ky djali. Por kam përshtypjen se ai është në arratisje.
Përse e thua këtë ?
Nuk e di, kështu më lë përshtypjen, dhe kaq. Por nuk është i rrezikshëm, nuk do të na nxjerrë telashe.
Vështrimi i tij, tha Bonnie.
Çfarë ka vështrimi i tij ?
Është i trishtë. Nuk kam parë kurrë një njeri me një vështrim kaq të trishtë.
Sol qëndroi i heshtur për pak çaste. Mbaroi kokoshkat e veta, fshiu gishtat, fshiu mjekrën me pecetën prej letre. Është një tip i mirë, po të them. Ka pasur ndonjë hall, dhe kaq. Të gjithëve iu ndodh kjo. Mund të marr pak nga të tuat ? Ai mori gotën me lëng portokalli të gazuar që Bonnie mbante në dorë, piu një gllënjkë. Në fakt, kam harruar t’i kërkoj qiranë. Do të duhet që t’ia kërkoj nesër në mëngjes, nëse ngrihet herët. Do të ishte dashur gjithashtu ta pyesja sa kohë do të rrijë këtu. Hej dreqi ta marrë, po çfarë dreqin kam në kokë, ku i kam mendtë ? Edhe kush pa ! Unë që nuk doja të bëja si hotelxhi.
Nuk mund të mendosh për të gjitha. Dhe pastaj nuk jemi mësuar me këto gjëra. Është hera e parë që japim një dhomë me qira.
Bonnie vendosi që ajo do të shkruante diçka mbi këtë njeri në fletoren ku shënonte gjithçka. Ajo mbylli sytë dhe reflektoi mbi atë çka do të shkruante. « Një mbrëmje fatlume të muajit gusht, një i huaj shtatlartë, paksa i kërrusur por shumë i pashëm, kaçurrel me vështrim të trishtë, ka ardhur të trokasë në derën tonë. » Duke u mbështetur mbi krahun e majtë të Sol, ajo u përpoq të shkruajë dhe më tej. Sol i shtypi pak supin dhe kjo e solli përnjëherë në vete. ajo hapi sytë, i mbylli përsëri, por nuk gjeti asgjë tjetër për të shkruar, të paktën aty për aty. Do të vijë me kohën, tha me vete. Ajo ishte e lumtur që ky njeri të banonte tek ta.
Kot fare ky emisioni, tha Sol. Shkojmë të shtrihemi. Do të ngrihemi herët nesër.
Në shtrat, Sol i bëri dashuri Bonnie-t, e cila e pranoi, u ngjit pas tij dhe ia ktheu përkëdheljet, por gjatë kësaj kohe ajo nuk pushoi së menduari për atë burrin e gjatë me flokë kaçurrela në dhomën e fundit. Po sikur ai të kishte hyrë befas në dhomën e tyre ?
Sol, e ke mbyllur derën me lloz ? pyeti ajo.
Ç’ke ? tha Sol. Pusho. Kur pati mbaruar, ai u rrokullis mënjanë dhe lëshoi krahun e tij të tharë mbi gjoksin e Bonnie. E shtrirë mbi shpinë, ajo qëndroi ëndërruese një çast, pastaj i ra lehtë dorës së tij, lëshoi një psherëtimë dhe fjeti duke menduar për fishekzjarret që kishin shpërthyer në dorën e Solit kur ai ishte pesëmbëdhjetë vjeç, duke ia prerë ca nerve dhe duke ia shkatërruar gishtat dhe parakrahun.
Bonnie zuri të gërrhasë. Sol ia mori krahun dhe e tundi derisa ajo u kthye në brinjë, me shpinë nga ai.
Disa çaste më pas, ai u ngrit, veshi një palë mbathje slip dhe vajti në dhomën e ndenjes. Nuk e ndezi dritën. Hëna ishte e plotë. Nuk dëshironte dritë. Pastaj kaloi në kuzhinë. Pasi u sigurua që dera e pasme ishte e mbyllur me çelës, ai ngjiti veshin pas derës së banjos, por nuk dalloi asgjë të pazakonshme. Rubineti rridhte pak, si zakonisht. Do të ishte dashur ta ndërronte gominën. Pastaj përshkoi përsëri shtëpinë në kahun e kundërt, mbylli derën e dhomës së vet, dhe i futi llozin. I hodhi një sy orës së shtratit për t’u siguruar që nuk kishte harruar ta vinte në zile.
Rrëshqiti brenda në shtrat dhe u ngjit pas Bonnie. Hodhi këmbën e tij përsipër këmbës së Bonnie dhe në këtë pozicion e zuri gjumi.
*
Ndërsa të tre ata flinin dhe shihnin ëndrra në shtëpi, hëna u zmadhua përjashta dhe u zhvendos përmes kupës së qiellit – të paktën kjo ishte përshtypja që jepte – derisa zuri vend përsipër oqeanit, më e vogël dhe më e zbehtë. Myers sheh ëndërr që dikush i zgjat një gotë scotch, por në çastin që do ta kapë, qejfprishur, ai zgjohet duke notuar, zemra duke i buçitur.
Sol sheh ëndërr duke ndërruar gomën e një kamioni. Në ëndrrën e vet, ai i ka të dyja duart të vlefshme.
Bonnie sheh ëndërr duke shëtitur dy fëmijë – madje tre – në kopshtin publik. Fëmijët kanë madje emra, emra që sapo ua ka ngjitur vetë : Millicent, Dionne dhe Randy. Randy përpiqet t’i ikë papushim ; është një fëmijë i vogël mjaft çamarrok.
Së shpejti, dielli shfaqet përsipër horizontit dhe zogjtë fillojnë të këndojnë. Quilcena vërshon përmes luginës, humbet nën urën e autostradës, zbret një teposhtëzë të fundit ranore të mbjellur andej-këndej me shkëmbinj dhe hidhet në oqean. Një shqiponjë e zbritur nga mali fluturon mbi urë, kalon dhe stërkalon përsipër plazhit. Një qen leh.
Pikërisht në këtë çast, dëgjohet zilja e alarmit të Sol.
Atë mëngjes, Myers qëndroi në dhomën e tij deri kur Sol dhe Bonnie patën dalë. Pastaj shkoi në kuzhinë dhe bëri një tas Nescafé. Hodhi një sy në frigorifer dhe vuri re që njëri prej kateve qe liruar posaçërisht për të. Një copë letër e mbajtur me ngjitëse tregonte : KATI I Z. MYERS. Ai bëri dy kilometra rrugë në këmbë në drejtim të qendrës së qytetit për të vajtur deri tek një stacion-servis ku shisnin ushqime, stacion përpara të cilit ai ishte ndalur mbrëmjen e kaluar. Bleu qumësht, djathë, bukë dhe domate. Nga fundi i pasdites, pak para orës kur Bonnie dhe Sol do të ishte dashur normalisht të ktheheshin, ai la paratë e qirasë mbi tavolinë dhe u kthye në dhomën e tij. Shumë më vonë atë mbrëmje, para se të futej në shtrat, ai hapi fletoren dhe në krye të një faqe të bardhë shkroi : Asgjë.
Ai e rregulloi përdorimin e tij të kohës në varësi të atyre. Në mëngjes, qëndronte në dhomë. Sol hynte në kuzhinë, bënte kafenë, pastaj i thërriste Bonnie-t që ishte koha për t’u ngritur. Ata e hanin mëngjesin së bashku, duke ndërruar rrallë ndonjë fjalë. Pastaj Sol shkonte në garazh, ndizte pick-up e tij, dilte me marsh prapa dhe largohej. Pak më vonë, makina që vinte për të marrë Bonnie çdo mëngjes ndalej para shtëpisë dhe i binte borisë. Çdo herë, Bonnie thërriste : « Erdha ! »
Është në këtë çast që Myers hynte në kuzhinë, vendoste ujë në zjarr për kafenë e tij, përgatiste corn-flakes. Nuk kishte shumë oreks. Corn-flakes dhe kafeja i mjaftonin për ta ngopur për një pjesë të mirë të ditës. Pasdite, para kthimit të Bonnie dhe Sol, ai hante dhe një çapë tjetër – në përgjithësi, një sanduiç – dhe pjesën tjetër të kohës qëndronte mënjanë kuzhinës, duke e ditur që ata do të ishin aty po të mos ishin në dhomën e ndenjes, duke shikuar televizor. Nuk kishte dëshirë të fliste me askënd.
Sapo kthehej nga puna, Bonnie shkonte në kuzhinë dhe micrronte ndonjë gjë. Pastaj ndizte televizorin dhe kur Sol kthehej, ajo ngrihej dhe përgatiste diçka për të ngrënë, për vete dhe për Sol. Nganjëherë, ata bisedonin me miq të tyre në telefon, ose shkonin të uleshin në kopshtin prapa, ndërmjet garazhit dhe dritares së dhomës të Myers, dhe tregonin ditën e tyre duke pirë çaj të ftohtë derisa vinte ora për të hyrë në shtëpi dhe ndezur televizorin. Një ditë, Myers dëgjoi Bonnie-n t’i thoshte dikujt në telefon : « E si mund të më qortojë ajo mua që unë nuk paskam parë që Elvis Presley shëndoshej kur vetë unë kisha probleme me peshën time ? »
Ata i thanë Myers-it që nëse dëshironte të shihte televizor me ta, kjo do të ishte me kënaqësi. Me mirësjellje, ai ua ktheu mbrapsht ftesën duke nxjerrë shkas që televizori ia dëmtonte sytë.
Ai ngacmonte kureshtjen e tyre, sidomos të Bonnie. Një ditë që ajo ishte kthyer në shtëpi pak më herët se zakonisht dhe e kishte gjetur në kuzhinë, ajo e pyeti nëse ishte i martuar dhe nëse kishte fëmijë. Myers pohoi me kokë. Bonnie e vështronte, duke pritur që ai të vazhdojë, por gjërat mbetën me kaq. Edhe Sol ishte kureshtar.
E çfarë pune bëni ? e pyeti ai. Thjesht për kureshtje. Ne jetojmë në një qytet të vogël, i njoh të gjithë. Unë vetë punoj si kalibrues në sharrë. Për të kalibruar, mjafton dhe një krah. Por nganjëherë, edhe marrin të rinj në punë. Do të mund të thosha një fjalë edhe për ju.
Atëherë, çfarë zanati keni ?
I bini ndonjë vegle ? e pyeti Bonnie. Sol ka një kitarë, i tha ajo.
Por ja që nuk di t’i bie, tha Sol. Do të doja të di.
Myers rrinte mbyllur në dhomën e tij, duke i shkruar një letër gruas së vet. Një letër të gjatë, së cilës i kushtonte mjaft rëndësi. Ndoshta kjo ishte letra më e rëndësishme në jetën e vet. Në këtë letër, ai përpiqej t’i thoshte gruas që sinqerisht ndjente keqardhje për çfarë kishte ndodhur dhe se shpresonte që të falej një ditë. Nëse duhet, do të të kërkoj falje dhe në gjunjë.
Pas largimit të Sol dhe Bonnie, ai u ul në dhomën e ndenjes, këmbët mbi tavolinën e vogël, dhe piu Nescafé-n e tij duke lexuar gazetën e qytetit. Nganjëherë, duart e tij dridheshin dhe letra e gazetës kërciste, duke jehuar në shtëpinë bosh. Herë pas here, telefoni binte, por Myers nuk lëvizte. Nuk mund të ishte për të ; askush nuk e dinte që ai ishte aty.
Nga dritarja e tij nga prapa shtëpisë, ai shihte në anën tjetër të luginës një sërë malesh të lartë dhe të thepisur me majat plot dëborë, megjithëse ishte muaji gusht. Faqet e maleve dhe brinjët e luginës ishin të mbuluara me drurë të dendur. Lumi përshkonte luginën, duke formuar vorbulla të shkumta përreth shkëmbinjve dhe përgjatë brigjeve të forta, befas zgjerohej në dalje të luginës duke u ngadalësuar disi, gati në dhënie fryme, dhe pastaj, duke marrë dhe një hov tjetër të fundit, zhytej në oqean. Ca ditë, kur Sol dhe Bonnie nuk ishin aty, Myers ulej nën diell në kopshtin prapa, mbi një karrike portative, për të soditur luginën dhe malet. Një ditë, ai pa një shqiponjë tek fluturonte në qiell përsipër luginës ; një herë tjetër, pa një sorkadhe tek ecte me një hap të trembur përgjatë bregut.
Një pasdite, ndërsa ishte ulur mbi karriken e tij në kopshtin prapa, në rrugicën e shtëpisë u fut një kamion i madh i ngarkuar me drurë.
Ju duhet të jeni qiraxhiu i Sol, i tha shoferi nga xhami i ulur.
Myers tundi kokën.
Sol më ka thënë që s’kisha tjetër veçse t’i lija këto dru në kopshtin prapa dhe se ai do të merrej pastaj me këtë punë.
Do t’ju liroj vendin, tha Myers. Në këmbë mbi shkallën e derës së kuzhinës, karriken të mbyllur nën krah, ai vështroi manovrimet e shoferit për t’u kthyer mbrapsht mbi lëndinë. Ai lëvizi një levë në kabinë dhe karroceria e kamionit u ngrit. Trungjet, duke rrëshqitur përsipër njëra-tjetrës, u rrokullisën përdhe. Karroceria u ngrit edhe pak, dhe drutë e fundit ranë me zhurmë mbi bar.
Shoferi uli levën dhe karroceria shkoi në vendin e vet. Pastaj dy-tre shkelje pedali, motorri filloi të uturijë, një bori dhe kamioni u vu për udhë.
*
Atë mbrëmje, Myers rastisi në Solin kur ky i fundit po piqte pak peshk në kuzhinë dhe e pyeti, Ç’do të bëni me këto dru ? Bonnie ishte në banjo. Myers dëgjonte zhurmën e dushit.
Eh mirë, do t’i shkurtoj dhe do t’i stivos. Shpresoj të gjej pak kohë deri nga shtatori, para se të fillojnë shirat.
Ndoshta mund ta bëj këtë unë për ju, tha Myers.
Dini të sharroni ? e pyeti Sol. Ai kishte hequr tiganin nga zjarri dhe po fshinte gishtat e dorës së majtë me një pecetë letre. Kjo është një punë për të cilën nuk do të mund t’ju paguaj, duke qenë se po përgatitesha ta bëja vetë. Do t’i kisha shkurtuar vetë, sapo të kisha pasur një fundjave të lirë.
Do ta bëj unë, tha Myers. Pak ushtrim do të më bëjë mirë.
A dini të përdorni një sharrë ? Po një sëpatë ? Një pykë ?
Do të m’i shpjegoni ju, tha Myers. Mësoj shpejt. Ai donte t’i shkurtonte këto dru. Ishte e rëndësishme.
Sol vuri tiganin plot me peshq në zjarr. Pastaj tha, Dakort, do t’ju shpjegoj pas darkës. Keni uri ? Doni të hani një copë peshk me ne ?
Kam ngrënë tashmë, tha Myers.
Sol tundi kokën. Atëherë, na ngelet që ta hamë vetëm ne të dy, unë dhe Bonnie, dhe pastaj do t’ju them ç’duhet bërë.
Do të jem në kopsht, tha Myers.
Sol nuk foli më. Ai tundi kokën siç për veten e tij. Do të kishim thënë që ai mendonte tjetër gjë.
Myers hapi një karrike, u ul mbi të dhe vështroi grumbullin e drurëve. Pastaj vështrimi i tij u ngjit përgjatë thepisjes dhe u ndal mbi malet. Dielli bënte të shkëlqenin majat me dëborë. Mbrëmja do të binte së shpejti. Retë rrinin pezull pikërisht përsipër majave, duke i rrethuar me një lloj velloje të brymtë. Myers dëgjonte lumin tek zbriste përmes bimësisë së harlisur, në fund të luginës.
Nga kuzhina i erdhi zëri i Bonnie. Me kë po flisje ? e pyeti ajo Solin.
Me qiraxhiun, tha Sol. Më ka kërkuar nëse mund t’i shkurtonte ai drutë që na kanë shkarkuar në kopshtin prapa.
E sa kërkon ai që ta paguajmë ? e pyeti Bonnie. I ke thënë që ne nuk do të mund t’i jepnim kushedi çfarë ?
I kam thënë që nuk mund ta paguanim fare. Por ai dëshiron ta bëjë falas. Të paktën, kështu më ka thënë.
Falas ? Bonnie qëndroi pak e heshtur, pastaj përfundoi : Eshtë e vërtetë që ai nuk ka ç’të bëjë më mirë.
Pak më vonë, Sol doli nga shtëpia dhe tha, Mund t’ia fillojmë tani, nëse jeni ende me këtë mendje.
Myers u ngrit dhe ndoqi nga pas Solin, i cili drejtohej për nga garazhi. Sol doli që andej me dy këmbalecë sharrimi dhe i uli mbi lëndinë. Pastaj shkoi të kërkojë sharrën. Dielli ishte zhdukur nga ana tjetër e qytetit. Për gjysmë ore do të binte nata. Mëngët e këmishës së Myers ishin të përveshura. Ai i zbriti, mbërtheu kopsat. Sol iu vu punës pa thënë asnjë fjalë. Me një ofshamë, ai ngriti njërin prej trungjeve një metër e pesëdhjetë dhe e vendosi mbi njërin prej këmbalecëve. Pastaj ndezi sharrën dhe sharroi një copë herë, duke ngritur pluhur tallashi. Pastaj ndaloi së sharruari, bëri një hap prapa.
E shihni, nuk është e vështirë, tha ai.
Myers mbërtheu sharrën dhe iu fut trungut të sapo filluar nga Sol. Ai e gjeti shpejt ritmin e duhur dhe nuk e lëshoi më. Me shtatin të përkulur, ai ushtronte një forcë të rregullt mbi sharrë. Në krye të ca minutave, ai i doli në fund dhe dy copat e trungut ranë përtokë.
Ja kështu duhet bërë, tha Sol, mund të filloni. Ai mblodhi dy copat e trungut të prerë dhe shkoi t’i vendosë përgjatë murit të garazhit.
Herë pas here, jo gjithmonë, por ndoshta një herë në pesë, do të duhet të çahen për mesi me një sëpatë. Mos u lodhni me cungjet, do të merrem me to më vonë. Ju nuk keni tjetër veçse të çani një trung në pesë, do të mjaftojë. Do t’ju tregoj. Ai vuri një trung në këmbë dhe e çau më dysh me një goditje sëpate. Provojeni tani, tha ai.
Duke imituar lëvizjet e Sol, Myers vuri një trung në këmbë, ngriti sëpatën dhe e çau më dysh.
Ju ia dilni për mrekulli, tha Sol. Dhe shkoi t’i stivoste trungjet përkundër murit të garazhit. Nuk keni tjetër veçse t’i stivosni deri në këtë lartësi, duke shkuar drejt fundit, kështu. Kur të keni mbaruar grumbullin, do t’i mbuloj me një mushama. Por asgjë nuk ju detyron ta bëni këtë, ju e dini.
Mos u shqetësoni, tha Myers. Nëse e bëj, e bëj sepse dua ta bëj, përndryshe nuk do t’ju kisha thënë.
Sol ngriti supet, pastaj ktheu thembrat mbrapsht dhe u drejtua për nga shtëpia. Bonnie e priste tek pragu i derës. Sol u ndal bri saj, i kaloi krahun në bel. Në këmbë mbi pragun e derës, ata vështronin Myers.
Myers mbërtheu sharrën dhe sytë e tij u ngritën drejt tyre. Papritur, atë e pushtoi një lloj mirëqenie, dhe buzëqeshi. Fillimisht, Sol dhe Bonnie qenë habitur. Pastaj Sol ia ktheu buzëqeshjen, gjithashtu dhe Bonnie. Më pas, ajo hyri në shtëpi dhe Sol e ndoqi nga pas.
Myers ngriti një tjetër trung mbi këmbalec dhe iu fut punës. Ai sharroi deri në të rënë të natës, kur freskia e mbrëmjes ia ftohu ballin. Llampa përsipër derës së prapme u ndez. Myers mbaroi trungun që kishte filluar. Shkoi t’i stivosë dy copat përkundër garazhit, pastaj hyri në shtëpi, u shpëla në banjo, u ul në tavolinën e tij dhe hapi fletoren. Sonte, mëngët e këmishës sime janë plot tallash, shkroi ai. Bie erë e mirë.
Atë mbrëmje, nuk e zuri gjumi lehtë. Dikur, ai u ngrit nga shtrati dhe u afrua tek dritarja për të shikuar drurin e shpërndarë mbi lëndinë. Diçka e shtyu t’i ngrinte sytë drejt maleve, në fund të luginës. Retë fshihnin pjesërisht hënën, por ai i dallonte majat e bardha me borë. Kur ngriti dorezën e dritares me shtizë, një freski e butë pushtoi dhomën dhe ai dëgjoi lumin tek zbriste përmes drurëve.
Të nesërmen në mëngjes, ai priti që të dilnin Sol dhe Bonnie dhe pastaj të shkonte për të punuar prapa shtëpisë, pritje kjo që i humbi shumë kohë. Ai gjeti një palë doreza mbi shkallën e derës së prapme dhe mendoi që Sol do t’i kishte lënë aty për të. Doli dhe sharroi dhe çau dru derisa dielli ishte ngjitur pikërisht mbi kokë, pastaj hyri në shtëpi, hëngri një sanduiç dhe piu një gotë qumësht. Pastaj doli përsëri dhe iu fut punës. Ndjente dhimbje në shpinë, në gishta. Megjithëse me doreza, atij i ishin çarë duart dhe i ishin bërë flluska, por ai vazhdoi. E kishte ngulitur në kokë që këto dru duheshin prerë dhe vënë në stivë para perëndimit të diellit, dhe që kjo ishte një çështje për jetë a vdekje. Duhet ta mbaroj këtë punë, thoshte me vete, përndryshe… Ai u ndal pak për të fshirë fytyrën me mëngë.
Kur Sol dhe Bonnie u kthyen nga puna atë mbrëmje (Bonnie erdhi para Sol, si zakonisht) Myers kishte mbaruar pothuaj. Një mal i vogël tallashi ishte mbledhur midis dy këmbalecëve dhe mbi lëndinë nuk kishte mbetur më veçse ca drurë të prerë. Pjesa tjetër ishte stivosur për mrekulli përgjatë murit të garazhit. Sol dhe Bonnie qëndruan në këmbë mbi pragun e derës, pa thënë asnjë fjalë. Myers ngriti shkurt sytë nga puna e tij dhe i përshëndeti me kokë. Sol ia ktheu përshëndetjen, por Bonnie nuk bëri asnjë lëvizje. Ajo thjesht e vështronte, duke marrë frymë me gojë. Myers vazhdoi. Sol dhe Bonnie hynë në shtëpi dhe u morën me darkën e tyre. Sol ndezi llampën përsipër derës së pasme, njëlloj si mbrëmjen e kaluar. Pak pas perëndimit të diellit, ndërsa hëna sapo kishte nxjerrë kokën sipër maleve, Myers çau trungun e fundit, mblodhi dy copat dhe shkoi t’i vendosë mbi stivë. Mblodhi këmbalecët, sharrën, sëpatën dhe pykën dhe i vuri në vend. Pastaj hyri në shtëpi.
Sol dhe Bonnie ishin në tavolinë, por nuk e kishin filluar ende bukën.
Tani do të uleni dhe do të hani darkë me ne, tha Sol.
Uluni, tha Bonnie.
Nuk kam uri, tha Myers.
Sol nuk foli. U mjaftua me një tundje koke. Bonnie priti një çast, pastaj zgjati dorën drejt pjatës.
Atëherë kështu juve, keni mbaruar ? tha Sol.
Do ta mbledh tallashin nesër, tha Myers.
Sol tundi pak thikën përsipër pjatës së vet siç për të thënë, Ska gjë.
Do të largohem pas një dite apo dy, tha Myers.
E kisha nuhatur pak, tha Sol. Nuk e di përse, por kur keni ardhur këtu, kam pasur përshtypjen se nuk do të qëndronit aq gjatë.
Qiraja nuk është e kthyeshme, tha Bonnie.
Lëre, Bonnie, tha Sol.
Kjo nuk ka rëndësi, tha Myers.
Po, ka, tha Sol.
Nuk ka gjë, tha Myers. Ai hapi derën e banjos, bëri një hap brenda, mbylli derën pas vetes. Hapi rubinetin. Ai i dëgjonte zërat e tyre nga krahu tjetër i derës, por nuk i kapte fjalët.
Ai bëri një dush, lau mirë flokët, veshi rroba të pastra. Në dhomë, ai vëzhgoi plaçkat e nxjerra nga valixhja ca ditë më parë, as java nuk ishte bërë, dhe llogariti se nuk do t’i duheshin më shumë se dhjetë minuta për t’i mbledhur. Ai dëgjoi televizorin tek filloi të punonte nga qoshja tjetër e shtëpisë. U afrua tek dritarja, ngriti kunjin e poshtëm dhe vështroi edhe një herë malet dhe hënën e ulur në qiell përsipër tyre. Retë ishin shpërndarë ; nuk kishte mbetur më tjetër veçse hëna dhe majat e kurorëzuara me dëborë. Myers vështroi grumbullin e tallashit mbi lëndinë dhe drutë e stivosur nën hijen e garazhit. Dëgjoi një copë herë zhurmën e lumit, pastaj u kthye mbrapsht, shkoi të ulet prapa tavolinës së shkrimit, hapi fletoren dhe zuri të shkruajë.
Jam në një vend që nuk mund të bëhet më tepër ekzotik. Më kujton një qoshe që ia kisha lexuar përshkrimin dikund, por ku nuk kisha qenë kurrë. Nga dritarja ime e hapur, dëgjoj ujin e një lumi ; në luginën prapa shtëpisë, gjendet një pyll, humnera dhe maja të mbuluara me borë. Sot kam parë një shqiponjë dhe një sorkadhe, kam sharruar dhe prerë dru, afro tetë turre.
Ai uli stilografin dhe qëndroi pak kohë me bërrylat mbështetur mbi tavolinë, kokën në duar. Pastaj u ngrit, u zhvesh, fiku dritën dhe u fut në shtrat, duke e lënë dritaren hapur. Dhe kjo i shkonte shumë mirë kështu.
Përktheu: Urim Nerguti
Marrë nga përmbledhja me tregime « Çfarë dëshironi të shihni ? »
