Poezi të shkëputura nga libri “Ushtrimet e melankolisë” së Preç Zogajt
Ngado më shtyn kjo natë, ky mall
Ngado më shtyn kjo natë, ky mall
përveçse te ti atje ku nuk më pret,
E lamë të thënë të rrimë pa u parë
me terrin e pakalueshëm ndërmjet.
Tani që s’të kam jam bërë më i shkuar,
një zot më mban peng nëpër kujtime
të lashta, të huaja që s’di t’i kem jetuar-
Jam unë fantazma e jetës sime.
Asnjë largësi, arrati a ikje
s’më çon dot matanë kësaj lëngate,
Kudo është mungesë, kudo përshpirtje,
Një letër e gjatë pa shkrim zotnisë sate.
Një shtjellë e purpurt, magji e vjetër
na mbajti në jerm një vit përqafuar.
Dhe nuk mund të kishte vazhdim tjetër
nga kjo vetmi që nuk ka të mbaruar.
Duhej të kishim ikur…
Dukej të kishim ikur në anë të kundërta të botës
jo për t’u humbur, as për t’u harruar
jo për të provuar forcën e një dhimbjeje
që mbledh në grusht oqeanet.
Nuk ka kohë në të ikurit prapa të mendimeve.
Ti je e do të jesh e dashura ime
në krahëtdhe shtratin e çdo menelau.
Fëmija yt, i cilitdo burrë
me kujtimin tim do të ngjizet.
Duhet të kishin ikur në anë të kundërta të kohës,
Duhej të kishin ikur në anë të kundërta të botës,
Për hir të çasteve kur dikur
nepër ne u ngjit kuqëlimi…
Por ne jetojmë njëri pa tjetrin
në të njëjtin qytet të veremit,
Në të njëjtat rrugë,
Në të njëjtën gjuhë.
Kupa po mbushet,
nuk e ka të gjatë durimi.
Anekënd baresin fantazmat tona
Shkëmbehen me ne, na e bëjnë me dorë,
na pyesin për orën, na shkundin nga supet,
na thonë: ç’po bëni?
Edhe vdekja, edhe ajo
mëri të madhe zuri me ne,
Në fytyrë na i mbylli portat.
Koha
Kam dalë nga vuajtja ime me gjithë karmë
në këtë cep të panjohur të yllit.
Gati po kënaqem me errësirën,
të cilën arrij ta qëndis me nge
me lloj-lloj fijesh dhe ngjyrash.
S’do të jetë kurrë më vonë,
as kurrë më herët.
S’do më duhet kurrë më
të vë në provëdurimin.
Gati po kënaqem me asgjënë.
Jam i pacenueshëm dhe e ndjej se mund të qaj
si Çesllav Milosh në livadhin e harlisur
që e ndjente se ishte zhdukur dhe qante prej gëzimit.
Por koha rrëshqet si magmë në agim përtej dritares,
plot keqardhje që ishte, është e do të jetë tirania ime.
Format e saj prej bishe treten në lulka të vogla mjegullore,
Zemra më ka dalë jashtë dhe rreh me forcë
Duke këqyrur majtas e djathtas ku janë armët…
Fillon prapë dita,
Më masakrojnë
në çdo degë ku vë këmbën si të zogut.
As më lëshon,
As më dënon
Bisha koha.
Janar 2012
Te ndalesh…
Të ndalesh, të pushosh gjatë, gjatë
në limbo, në ujdhesën e ndërmjetme,
të mendosh e të mendosh për gjëra
që kanë pritur e pritur.
Si njeri,
në emër të hyjnores te njeriu
dhe në emër të njerëzores te Hyu,
do të duash të mos ngutesh me u zhyt në enigmë
pa lënë të thënë apo të shkruar mendimet e fundit
në kufirin më të largët të kësaj ekzistence.
Të harrosh çfarë dite është
dhe çfarë plagësh ke marrë,
o, bir i paregjistruar i zotit.
Vetëm syri e thotë mallin që kam
Kam një fjalë me të thënë- fjalë është fjala.
Mund të shndrisë një rreze në gojën time sapo të hap zemrën,
të shfaqet një lule- lulja e Kolerixhit- në pëllëmbën time,
sapo të marr penën.
E di, nuk shkruhen më letra,
Kutitë e postës nuk hapen më,
Postierët vdesin rrugës njëri pas tjetrit,
I fundit do të bjerë me letrën time për ty,
më thotë parandjenja.
Dua me të pa
Para se të bjerë muzgu,
Para se të zgjohem dhe të mbarojë pranvera,
Para se të vinë krushqit e mbretit
Me kuaj, me ar, me def e të tjera.
Vetëm syri e thotë mallin që kam
tani që mendja mu lodh duke pyetur:
A kam të drejtë të lutem për hire
që ti i ke dhe nuk i kanë qiellorët?
Në logun e tyre zotat po mendojnë :
Vërtetë, pa e ditur, jemi tokësorë!
31 dhjetor 2013
Kjo dashuri
Cilën thikë ka në duar dhe kur
do ta tregojë fytyrën?
Kjo dashuri, kjo erë, kjo gjëmë
kjo jehonë yjesh,
Është këtu natë e ditë,
më e vërtetë se kamxhiku
prapa derës, poshtë dritares.
Nga larg erdhi dhe vuri ligjin
në tërë zërat, në tërë shikimet,
në tërë mbrëmjet, në tërë zgjimet.
Nuk flitet më vetëm heshtet
për këtë gjëmë që pllakosi,
Hesht ime shoqe, vajza ime, babai, nëna.
Një lianë zbriti nga rrezet e diellit
një ditë maji kur po më zbardheshin flokët.
U zgjova nga një jerm i gjatë,
U kujtova, më kishin thënë
do të vijë dikush nga ana e diellit
të të sjellë zemrën tjetër, atë të humburën…
Kjo dashuri, kjo erë, kjo gjëmë
cilën diademë ka në duar dhe kur
do ta tregojë fytyrën?
Epilog
Nënës
Me këmbët e veta, me hapin e vet të ngadalshëm,
si të Amstrongut, pushtuesit të hënës,
mbërriti nëna në fundin e jetës.
Vdekja e saj, vetëm e saj u zgjua nga gjumi shekullor
plot habi dhe përtesë,
pa asnjë ngut për ta pranuar
në banesën e zezë.
Ngjarje të mëdha po ndodhin në këtë shtëpi të vjetër,
në këtë oborr të vogël pesëdhjetë metra katror,
Vdekja largohet teksa nëna çapitet ta prekë,
Fshihet vdekja teksa nëna kthen sytë ta shohë,
nga qoshku i saj i hedh ditë dhe muaj shtesë…
Ngjarje të mëdha po ndodhin këtu:
Nga ijet, nga brinjët e një gruaje
dalin e treten papushim në dritë
ditët e saj të ruajtura si monedha.
Pushon së qeni nënë nëna.
Ka ardhur krijuesi- shpëtimtari, ajo i afrohet
me hap të lehtë e të sigurt prej vajze,
Është me të, nuk duhet ta shohë,
Por Ai e sheh, mrekullia
njofton sërish ekzistencën.
Alelulja! Edhe pse mua
më la pa nënë.
Janar 2013
Njëherë arrita në fundin e botës
Njëherë arrita në fundin e botës, ishte vonë,
bënte ftohtë, shtëpitë prej akulli dridheshin,
llambat përlesheshin papushim me kohën
që sulej t’i shuante.
Mendoja se isha nisur për Prishtinë,
Pyeta një burrë në rrugë si e kishte emrin ky qytet.
Ai me pa me habi dhe vuri gishtin mbi vetull:
A isha i marrë, a isha shqiptar?
Si perde e rëndë, e papërshkueshme
varej errësira në Fundin e Botës,
Era shpërndante kundërmimin e një pllenimi
që sillte në përfytyrim mizëri larvash ende pa soj,
Akoma më ngjethet mishi kur kujtoj
zëra njerëzish para trupave- hije…
O mësuesi im, dikur më the
pa fund dhe pa fillim është toka.
Përse papritur ndërrove mendje?
Dhjetor 2012
